پذیرفته شده برای پوستر اصل مقاله (376.33 K)

عنوان دوره: چهارمین کنگره علوم ترویج و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی ایران

¹امینه لطفیان؛ ²منصور غنیان؛ ¹فاطمه کاظمی

¹دانشجوی کارشناسی ارشد ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان

²استادیار دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان

امنیت غذایی به معنای دسترسی همه مردم، در تمام اوقات به غذای کافی و سالم برای داشتن یک زندگی سالم،
تعریف جامعی است که در سطح بین المللی پذیرفته شده و بر سه عنصر موجود بودن غذا، دسترسی به غذا و پایداری در
دریافت غذا تأکید دارد. رشد روز افزون جمعیت و نیاز بیشتر به غذا و پیشرفتهای علمی موجب شده است نظامهای
کشاورزی کشورهای در حال توسعه دگرگون شوند. سازمان خواروبار و کشاورزی ملل متحد نیز در اکثر کشورهای
درحال توسعه برای مشارکت بیشتر کشاورزان در طرحهای توسعه کشاورزی و روستائی و دخالت دادن آنها در
سیاستهای توسعه مربوط به خودشان با توجه به نیازها و امکاناتشان، به ترویج تشکیل تشکلها و سازمانهایی در میان
کشاورزان و جلب حمایت مسئولان کشورها از این تشکلها پرداخته است. هدف این مقاله طرح و بررسی تجربیات
کشورهای مختلف در خصوص سازوکارهای اجرایی و کارکردی سازمانهای کشاورزان و ارائه چارچوبی برای توانمند
سازی و سازماندهی کشاورزان برای نیل به امنیت غذایی پایدار است. در این راستا میتوان به سازماندهی سازمان
کشاورزان در ویتنام با محوریت حمایت از بازار غذاهای با کیفیت، در آمریکا با محوریت اقدام جمعی و دسترسی به
بازار، در آمریکای لاتین با محوریت نقش این سازمانها در تحقیقات کشاورزی و انتقال فناوری، و مشارکت کشاورزان
در اختیارات بازار کشورهای صادرکننده قهوه و محوریت مزایای سرمایه اجتماعی در بهره وری از سازمانهای
کشاورزان درسریلانکا اشاره کرد. بررسی و تحلیل ساختارها، اهداف و برنامههای این نمونهها و نمونههای مشابه نشان از
اثر بخشی و موفقیت این تشکلها در حوزه کاری خود دارند. ازاین رو، طراحی سازوکاری کارا و هدفمند برای تأسیس،
فعال سازی و توانمند سازی سازمانهای کشاورزان با محوریت مزیتهای منطقهای و محلی میتواند روند توسعه پایدار را
در کشور تسریع بخشد.

سازمان کشاورزان؛ مشارکت؛ امنیت غذایی؛ توسعه پایدار