پذیرفته شده برای پوستر اصل مقاله (246.25 K)

عنوان دوره: چهارمین کنگره علوم ترویج و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی ایران

شیوا احمدی

دانشجوی کارشناسی ارشد ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه شیراز

علیرغم بیش از یک قرن مطالعه در زمینه فقر، این معضل هنوز بعنوان یک چالش مهم پیش روی بشر، پابرجاست، به گونه-
ای که از سوی سازمان یونسکو دهه بین سالهای 1996 تا 2006 میلادی بعنوان دهه بین المللی ریشهکنی فقر نامگذاری شده
است. همچنین از سوی سازمان ملل متحد قرن بیست و یکم میلادی بعنوان قرن چالش با فقر نامیده شده است.در این میان
بیشترین آمار فقر مربوط به جوامع روستایی است به طوریکه گفته شده حدود 70 درصد جمعیت 2/1 میلیارد نفری فقیران
در جهان با کمتر از یک دلار در روز ،در مناطق روستایی زندگی می کنند . مطالعات مختلف نیز بیانگر این مطلب است
که بیشتر افراد فقیر، از طریق کشاورزی گذران زندگی می کنند.از طرف دیگر فقر روستایی منجر به تخریب محیط زیست
از سوی فقرا می شود و تخریب محیط زیست نیز مجدداً منجر به آسیب پذیری بیشتر فقرای روستایی و فقیرتر شدن آنان
خواهد شد بطوریکه نیاز باعث می شود که کشاورز فقیر به بهره برداری بیش از پیش از اراضی زراعی وادار شود و
ناآگاهانه کشاورز در این شرایط،زمینه تخریب را چند برابر می کند.به عبارت دیگر بین فقر و پایداری رابطه منفی وجود
دارد. از آنجا که بخش عظیمی از جمعیت کشور ما در روستاها زندگی می کنند و اقتصاد غالب در روستاهای کشورمان
کشاورزی است لزوم توجه به توسعه بخش کشاورزی برای کاهش فقر روستایی و به دنبال آن افزایش پایداری محیط
زیست، روشن تر می شود. در این میان ترویج به عنوان ابزار توسعه در پی ارائه راهکارهایی می باشد. لذا در این مقاله
رهیافت ترویج فقر مدار به عنوان رهیافتی نوین با توجه به روند آتی ترویج و تحول در عناصر سازنده آن پیشنهاد می
گردد.

ترویج فقر محور؛ فقر روستایی؛ توسعه پایدار روستا؛ پایداری محیطی