پذیرفته شده برای پوستر اصل مقاله (231.25 K)

عنوان دوره: چهارمین کنگره علوم ترویج و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی ایران

¹رقیه یوسفی حاجیوند؛ ²منصور غنیان

¹دانشجوی کارشناسیارشد ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان

²استادیار گروه ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان

مروزه تنوع زیستی کشاورزی
، به شکلهـای گونـاگونی رو بـه نـابودی اسـت کـه نـهتنهـا گیاهـان، حیوانـات و
بومنظامهای کشاورزی در حال انقراضاند، بلکه فرهنگهای سنتی موجود نیز در بسیاری از نقـاط جهـان در حـال
اضمحلال هستند. عملیات کشاورزی به شیوهی سنتی که از قبل وجود داشته و همچنان ادامه دارد، تـأثیری قابـل
توجه بر آیندهی گونههای وحشی و زراعی داشته است. در حال حاضر، تلاشهای گوناگونی برای حفاظت از تنـوع
زیستی کشاورزی در حال شکلگیری است که به نظر کافی نمیرسد. مدیریت سـنتی تنـوع کشـاورزی در جوامـع
کشاورزی، یک راهحل حد واسط است که میتواند بهعنوان یک سازوکار مؤثر در جهت حفظ ایـن منـابع ارزشـمند
مورد استفاده قرار گیرد. کشاورزان سنتی علاوه بر اعمال مدیریت مسـتقیم بـر تنـوع گیـاهی، از طریـق مجموعـه
فعالیتهایی نظیر: انتخاب مکان، آیشگذاری و تناوب، استفاده از مواد اصلاحکننده، غرقاب، سوزاندن، مالچگـذاری،
استفاده از بسترهای مناسب و دسـتکاری در سـایهی موجـود بـه مـدیریت محـیط و بـهخصـوص مـدیریت خـاک
میپردازند که برخی از این مدیریتها آثار مثبتی روی تنـوع زیسـتی کشـاورزی داشـته و در بلندمـدت نیـز پایـدار
بودهاند. لذا مقالهی حاضر که به روش مروری تدوین شده است در پی آن بوده است کـه اهمیـت مـدیریت سـنتی
کشاورزی را در جهت حفظ و بهبود کیفیت تنوع زیستی کشاورزی بررسی نماید.

دانش سنتی؛ تنوع زیستی کشاورزی؛ مدیریت منابع کشاورزی