چالش ها و سازوکارهای بهبود کیفیت آموزشهای علمی- کاربردی کشاورزی در راستای دستیابی به هدفهای توسعه پایدار
پذیرفته شده برای پوستر
اصل مقاله (253.96 K)
عنوان دوره: چهارمین کنگره علوم ترویج و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی ایران
نویسندگان
1دانشجوی دکترا ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه ازاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
2استادیار دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی گرگان
چکیده
جایگاه والای آموزش در تعالی جوامع بشری در تمامی عرصه ها بر همگان آشکار است. نهادهای آموزشی به مثابه
نظامهای باز در جریان نقش آفرینی سازنده در عرصه توسعه پایدار، با توجه به رسالتها و پیوندهایی که با نظامهای
همکار و ابرنظامهای محاط دارند، در یک رابطه دیالکتیکی بر این نظامها و ابرنظامها تاثیر گذاشته و از آنها تاثیر
میپذیرند. پذیرش این خصیصه برای نظامهای آموزشی به معنای باورداشت ضرورت یک تحول فراگیر از سوی این
نظامها در جهت پاسخگویی مقتضی به چالشهای فراروی است. نظام آموزشهای علمی- کاربردی کشاورزی کشور نیز
با توجه به رسالتها و ماموریتهایی که در جریان توسعه پایدار بخش کشاورزی و توسعه ملی از طریق توسعه نیروی
انسانی متخصص عهدهدار است، با چالشهایی روبرو میباشد. همسازی دستآوردها با نیازهای جامعه و بازار کار بر
مبنای یک رویکرد بازار مدارانه، بهبود مستمر کیفیت آموزشی، تامین رضامندی فراگیران از نوع آموزشها و محتوای
آن، انطباق نظام آموزشی با تغییرات سریع جامعه و بخش کشاورزی و ارتقای قابلیتهای کارآفرینی دانشآموختگان و
نظایر اینها از جمله چالشهای نظام آموزشهای علمی - کاربردی کشاورزی کشور به شمار میرود. در راستای گذر از
این چالشها و در جهت بهبود نظام آموزشهای علمی - کاربردی کشاورزی کشور، لازم است که دست اندرکاران امر
یک بازاندیشی نظاممند را در باب مولفههای این نظام به عمل آورند و با توجه به ماهیت این چالشها، به گزینش
راهبردهای مقتضی برای بهسازی مستمر نظام آموزشهای علمی - کاربردی کشاورزی کشور همت گمارند. بیتردید
بهبود و بهسازی نظام آموزشهای علمی – کاربردی کشاورزی نیازمند تلفیق متوازن رویکردهای کمی (جهت تامین
تقاضای مورد نیاز) و کیفی ( جهت ارتقای اثربخشی و کارآیی کلیت نظام) است. با توجه به جایگاه و اهمیت بهبود
کیفیت آموزشهای علمی - کاربردی کشاورزی، در این مقاله به عنوان نتیجه بررسی شواهد تجربی، نظریات مربوطه و
کاوش کتابخانهای و اینترنتی و نیز با مراجعه با آرای صاحب نظران امر سعی شده است تا برخی سازوکارها برای بهبود
کیفیت این نظام و ملزومات اجرایی آن شناسایی و ارایه شود.
نظامهای باز در جریان نقش آفرینی سازنده در عرصه توسعه پایدار، با توجه به رسالتها و پیوندهایی که با نظامهای
همکار و ابرنظامهای محاط دارند، در یک رابطه دیالکتیکی بر این نظامها و ابرنظامها تاثیر گذاشته و از آنها تاثیر
میپذیرند. پذیرش این خصیصه برای نظامهای آموزشی به معنای باورداشت ضرورت یک تحول فراگیر از سوی این
نظامها در جهت پاسخگویی مقتضی به چالشهای فراروی است. نظام آموزشهای علمی- کاربردی کشاورزی کشور نیز
با توجه به رسالتها و ماموریتهایی که در جریان توسعه پایدار بخش کشاورزی و توسعه ملی از طریق توسعه نیروی
انسانی متخصص عهدهدار است، با چالشهایی روبرو میباشد. همسازی دستآوردها با نیازهای جامعه و بازار کار بر
مبنای یک رویکرد بازار مدارانه، بهبود مستمر کیفیت آموزشی، تامین رضامندی فراگیران از نوع آموزشها و محتوای
آن، انطباق نظام آموزشی با تغییرات سریع جامعه و بخش کشاورزی و ارتقای قابلیتهای کارآفرینی دانشآموختگان و
نظایر اینها از جمله چالشهای نظام آموزشهای علمی - کاربردی کشاورزی کشور به شمار میرود. در راستای گذر از
این چالشها و در جهت بهبود نظام آموزشهای علمی - کاربردی کشاورزی کشور، لازم است که دست اندرکاران امر
یک بازاندیشی نظاممند را در باب مولفههای این نظام به عمل آورند و با توجه به ماهیت این چالشها، به گزینش
راهبردهای مقتضی برای بهسازی مستمر نظام آموزشهای علمی - کاربردی کشاورزی کشور همت گمارند. بیتردید
بهبود و بهسازی نظام آموزشهای علمی – کاربردی کشاورزی نیازمند تلفیق متوازن رویکردهای کمی (جهت تامین
تقاضای مورد نیاز) و کیفی ( جهت ارتقای اثربخشی و کارآیی کلیت نظام) است. با توجه به جایگاه و اهمیت بهبود
کیفیت آموزشهای علمی - کاربردی کشاورزی، در این مقاله به عنوان نتیجه بررسی شواهد تجربی، نظریات مربوطه و
کاوش کتابخانهای و اینترنتی و نیز با مراجعه با آرای صاحب نظران امر سعی شده است تا برخی سازوکارها برای بهبود
کیفیت این نظام و ملزومات اجرایی آن شناسایی و ارایه شود.
کلیدواژه ها