پذیرفته شده برای پوستر اصل مقاله (308.86 K)

عنوان دوره: چهارمین کنگره علوم ترویج و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی ایران

¹اسماعیل احمدی حق؛ ¹فرزاد کریمی؛ ²بهروز حسن پور

¹دانشجویان کارشناسی ارشد توسعهی روستایی

²استادیار گروه مدیریت توسعهی روستایی دانشکدهی کشاورزی، دانشگاه یاسوج

توجه به برنامههای آموزشی و ترویجی یکی از عوامل مهم در توسعهی پایدار کشاورزی هر منطقهای میباشد. تعیین
نیازهای آموزشی اولین گام در برنامهریزی آموزشی است. پژوهش حاضر به بررسی نیازهای آموزشی کشاورزان گوجه
فرنگیکار در زمینههای کاشت، داشت و برداشت از دیدگاه آنان و اولویتبندی این نیازها میپردازد. این پژوهش به
روش توصیفی-همبستگی انجام گرفت و جامعهی آماری آن شامل کلیه گوجه فرنگیکاران شهرستان دیر در سال
زراعی 1390 میباشد. با استفاده از روش نمونهگیری کرجسی و مورگان (1970 (تعداد 357 گوجه فرنگی کار به عنوان
نمونه تعیین شدند. ابزار گردآوری دادهها، پرسشنامه است که بر اساس مدل بوریچ (1980 (طراحی شدند. روایی صوری
پرسشنامه با کمک صاحبنظران کشاورزی تأیید گردید و میزان پایایی آن، با آزمون آلفا کرونباخ اندازهگیری شد.
ضریب آلفای کرونباخ به دست آمده (85 /0-71 /0 ،(حاکی از پایایی پرسشنامهی طراحی شده میباشد. نتایج حاصل از
مدل بوریچ نشان داد که 12 نیاز آموزشی دارای بیشترین اولویت بودند که مهمترین آنان عبارتند از: عدم آشنایی با رقم-
های پر بازده، عدم آشنایی با محلولپاشی مواد مغذی با منشاء آلی نظیر فسنوترن و عدم شناخت کافی از فنون
بازاررسانی محصول گوجه فرنگی. فزون بر این، یافتهها نشان داد که آموزش عملی مناسبترین شیوهی آموزشی میباشد
و بیشتر کشاورزان (72 درصد) اطلاعات مورد نیاز خود را از دوستان و سایر کشاورزان به دست میآورند. نتایج تحلیل
همبستگی نشان داد، رابطهی مثبت و معنیداری بین دانش گوجهفرنگیکاران، سرمایهی اجتماعی، درآمد وعملکرد در
هکتار وجود دارد.

نیازآموزشی؛ نیازسنجی؛ گوجه فرنگیکاران؛ مدل بوریچ؛ دیر